Στα 82 του έφυγε από τη ζωή ένα γνήσιο τέκνο της ελληνικής πρωτεύουσας. Ένα ανοικτό μυαλό που σε όλη τη πορεία του κινήθηκε ανάμεσα στον Υμηττό,τη Πεντέλη και την Πάρνηθα.
Ο Νίκος Καπετανάκης γεννήθηκε στο Γαργαρέττα, έτρεξε στον Πανιώνιο, αγωνίσθηκε στο Ζηρίνειο, οδήγησε στο Τατόι, διεύθυνε στην ΕΛΠΑ και τελεύτησε στη Κηφισιά.
Ευφυής, ευρηματικός, με χιούμορ και ανοιχτό μυαλό, γνώριζε να είναι ευχάριστος στην περιβάλλοντα χώρο με το λεπτό πνεύμα του και τον απαλό αυτοσαρκασμό του
Αγάπησε τα σπορ από τα εφηβικά του χρόνια, ως αθλητής στίβου και αργότερα ως θαυμάσιος οδηγός. Χωρίς να έχει την μεγάλη οικονομική ευχέρεια να αποκτά τα ακριβά αυτοκίνητα της εποχής του μπορούσε να διεκδικεί τα πρωτεία με διάφορα αυτοκίνητα του ευρύτερου κύκλου. Αυτό χάρις την ικανότητα να είναι και μεγάλος πριμαβίστας.
Πότε τυχερός, πότε άτυχος, τόσο στους αγώνες αυτοκινήτου, όσο και στη ζωή ποτέ δεν άφησε να σκοτεινιάσει το πρόσωπο του ακόμη και όταν οι οδηγοί με τα καμώματά τους το στεναχωρούσαν στα υψηλά πόστα που είχε στην ΕΛΠΑ.
Στην πολυδαίδαλη διαδρομή του ασχολήθηκε για ένα διάστημα και με τον οικοδομικό τομέα, σαν συνέχεια της οικογενειακής παράδοσης. Αλλά μόνο τόσο. Περισσότερο τον συνεπήρε η τέχνη και ο κόσμος του θεάτρου, όπου πολύ πολύ ευχάριστα κουμαντάριζε ως Διευθυντής τους δύσκολους χαρακτήρες των ηθοποιών.
Βραχύσωμος αλλά στιβαρός και δραστήριος γνώριζε τέλεια τους χειρισμούς του τιμονιού σε όποιο αυτοκίνητο να αν βρισκόταν.
Έκανε αγωνιστικό και το πλέον απλό μοντέλο.
Εάν καμιά φορά δεν έφτανε στο τέρμα, δεν έφταιγε ούτε το αυτοκίνητο ούτε ο δρόμος, αλλά ο δυναμισμός του και ο γρήγορος ρυθμός που έδινε.
Εάν μπορούσε να διαβάσει αυτό το κείμενο σίγουρα θα διαμαρτυρόταν και θα αναφωνούσε μειδιώντας: «Σιγά ούτε ο Ζάχος Χατζηφωτίου να ήμουν..»
O Nίκος Καπετανάκης «δεν είναι, πλέον, διαθέσιμος» Του Αντώνη Κόλλια
«Ο συνδρομητής δεν είναι διαθέσιμος» είπε η φωνή όταν κάλεσα στο κινητό τηλέφωνο τον Νίκο Καπετανάκη, το πρωί του Σαββάτου, 1η Φεβρουαρίου. Δυστυχώς, ο Νίκος δεν πρόκειται άλλο να είναι διαθέσιμος. Έφυγε από τη ζωή, ήρεμα, στον ύπνο του. «Εγκατέλειψε» από καρδιά. Στα τέλη Αυγούστου θα έκλεινε τα 82 του χρόνια.
Ο Νίκος Καπετανάκης ήταν από τους 4-5 ταχύτερους οδηγούς στην Ελλάδα της χρυσής περιόδου των αγώνων, γεμάτος χιούμορ, παροιμιώδη ηρεμία, δυνατό καλόκαρδο γέλιο, απίστευτο αυτοσαρκασμό για το ύψος του, κανένα «εγώ» για το εκρηκτικά γρήγορο οδήγημα του, πάντα έτοιμος να διηγηθεί κάποια χαριτωμένη ιστορία από τους αγώνες. Και πάντα έτοιμος να ξεκινήσει την πιο σοβαρή συζήτηση!
Αν και ταχύτατος δεν κέρδισε πρωταθλήματα ενώ θα μπορούσε (και εδικαιούτο) διότι, απλά, δεν τα… κυνήγησε συστηματικά! Είχε τον δικό του τρόπο προσέγγισης. Και, πάντως, ποτέ δεν το μετάνοιωσε, αν και κάτι μου λέει ότι μέσα του θα ήθελε ένα πρωτάθλημα ταχύτητας. Του αρκούσε, όμως, ότι όλοι τον αντιμετώπιζαν σαν πρωταθλητή.
Η παρουσία του στους αγώνες ταυτίζεται με την «Χρυσή Εποχή» τους. Εμφανίστηκε με το ξεκίνημα της εποχής αυτής και αποχώρησε στην κορύφωση, στα μέσα της δεκαετίας του 70. Ήταν ιδρυτικό μέλος στον σύνδεσμο των οδηγών. Μετά ασχολήθηκε και με τα διοικητικά του σπόρ.
Ο Νίκος, έτρεξε σε όλα τα είδη των αγώνων, αλλά η ουσιαστική του αγάπη ήταν η ταχύτητα και το… παρακλάδι της, οι αναβάσεις, αν και είχε ξεκινήσει (1956) από τα ράλλυ (Φθινοπωρινό). Την επομένη κι όλας χρονιά θα τον δούμε στο Ράλλυ Ακρόπολις στο οποίος θα συμμετάσχει άλλες 14 φορές.
Το Ράλλυ Μόντε Κάρλο, την «καλή» εποχή είχε ως μία από τις (συνήθως) οκτώ αφετηρίες του και την Αθήνα. Ήταν μάλιστα πολύ της μόδας τότε, οι δε εφημερίδες αφιέρωναν κατεβατά, πολλές έστελναν… ανταποκριτές και κάθε Έλληνας οδηγός που… σεβόταν τον εαυτό του έπρεπε να ξεκινήσει τουλάχιστον ένα Μόντε. Κι Νίκος είχε ξεκινήσει σε οκτώ ! Το πιο χαρακτηριστικό, όπως έλεγε, ήταν όταν είχε πάει με τον Μηνά Βουρδουμπάκη. Ο πιο ψηλός οδηγός, σάρκαζε ο Νίκος, με τον πιο… κοντό!
Ο αυτοσαρκασμός του δεν είχε όρια! Στον τελευταίο γάμο του με την είχε μεγαλώσει πια. Οπότε, στο κάτω μέρος της πρόσκλησης έγραφε : Λίστα γάμου… φαρμακεία Τάδε και Δείνα!!! Αυτός ήταν ο Νίκος Καπετανάκης.
Μικρός είχε ασχοληθεί με τον στίβο και κυρίως – δείτε σύμπτωση – τους δρόμους… ταχύτητας, με άριστες επιδόσεις! Επαγγελματικά είχε ξεκινήσει με μεγάλο μαρμαράδικο, όπως πολλοί Κηφισιώτες και Μαρουσιώτες, έγινε κατασκευαστής ακινήτων, κάποια περίοδο ασχολήθηκε με την εμπορία σκαφών αναψυχής, μετά αυτοκινήτων. Η φιλία του με τον Μίμη Μαρκομιχελάκη, εκτός από οδηγό τού εντυπωσιακού Jaguar E Type, φαίνεται πως τον έφερε για λίγο και επαγγελματικά στον καλλιτεχνικό χώρο. Διηγείται πως κάποια στιγμή έστειλαν το αυτοκίνητο αυτό στην Αγγλία, στον Κούμπς, για περισσότερες μετατροπές και να γίνει lightweight,αλλά κάπου το αυτοκίνητο χάθηκε. Κάποιοι το έκλεψαν! Είχε προλάβει όμως, στη Ρόδο του 1965, να κερδίσει και στην πίστα και στην ανάβαση Φιλερήμου.
Στο περίφημο 3ωρο Τατόι της βροχής, τέλη 1968, ήταν επικεφαλής από την αρχή μέχρι τον τελευταίο γύρο, όταν εγκατέλειψε! Τότε όμως είχαν μπερδευτεί όλοι στην γραμματεία με τον κατακλυσμό. Νικητής ανακηρύχθηκε ο αξέχαστος Γιάννης Μεϊμαρίδης, αν και άλλοι υποστήριζαν ότι ο Καπετανάκης είχε κάνει έναν γύρο παραπάνω! Ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του νικητή, αλλά δεν φώναζε!
Τον τελευταίο καιρό περνούσε την ημέρα του στα γνωστό ζαχαροπλαστείο του Βάρσου, στην Κηφισιά. Έλα από… γραφείο μου, έλεγε, να δεις όλα τα γυρολόγια και θα καταλάβεις! Όμως, κι ο Γιάννης είχε πάει άψογα, παραδεχόταν.
Η σημαία τερματισμού θα πέσει την Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου, στις 4μμ, από το νεκροταφείο Κηφισιάς. Θα είμαστε όλοι εκεί…
