Περί επικοινωνίας...

Άλλοτε ήταν αλλιώς και βέβαια και φυσιολογικά αναφερόμαστε στο πως επικοινωνούνται-προβάλλονται οι Ελληνικοί αγώνες.
Ναι, οι πονεμένοι και κάργα συναισθηματικά φορτισμένοι. Είμαστε οι τελευταίοι που θα συγκρίνουμε διαφορετικές εποχές σε επίπεδο συναγωνισμού. Τέλεια ήταν τότε, άπαιχτα είναι σήμερα και μακάρι να είναι ακόμα καλύτερα αύριο. Στην επικοινωνία-προβολή όμως, δεν τίθεται συζήτηση.
Τότε, τη δεκαετία του 70 και αργότερα μέχρι τα μέσα της επόμενης και σε ακόμα πιο σύγχρονες εποχές, ήταν καλύτερα. Πιο καθαρά. Πιο ενημερωτικά, πιο «ιντριγκαδώρικα», ώστε να σε προκαλούν να βγεις στο δρόμο, να πάρεις τα βουνά.
Τα περιοδικά, όπως το Auto Eξπρες, το Οτο Τουρίσμ και το άπαιχτο Πίστες και Δρόμοι του Άρη Σταθάκη και βέβαια οι 4Τ, ήταν μηνιαία. Την ευθύνη της επικαιρότητας λοιπόν την είχαν οι εφημερίδες της Τετάρτης, όπως και το ένθετο της Ομάδας με «πλήρωμα» τους Παύλο Αλέπη και Αντώνη Λιάρο (ναι του Μέγκα). Ο κ. Γιώργος Λιβέρης στη Βραδυνή (ο αδελφός μου Νικόλας, έχει κρατήσει όλο το δισέλιδο του Ράλλυ Σκορπιός 83, όπου δημοσιεύτηκε μία πολύ ζωντανή περιγραφή με άποψη…), οι Άρης Σταθάκης και Γιάννης Παγώνης στην Απογευματινή. Παντού κάπου, κάποτε ο άπαιχτος Αντώνης Κόλλιας. Σταθερή αξία η γαλλική Equipe που ο υπογράφων αγόραζε καθημερινά από το 75 μέχρι το 2005, οπότε ανακάλυψα πως έμενε ανέγγιχτη μέσα στο σελοφάν και ουδείς έκανε τον κόπο ώστε να την ανοίξει, ακόμα και όταν η εταιρεία μας εξέδιδε ειδικά περιοδικά για τα rally (XS) και F1 (Formula 1).
Στο μεταξύ, εκεί αρχές του 1980 μπήκαμε εμείς οι δημοσιογράφοι-αγωνιζόμενοι στο παιχνίδι και από την πολύ αγάπη μας και γνώση μας, τα μουσκέψαμε. Πάντα θυμάμαι τον Καββαθά και επί του προκειμένου: «Στραπ, έτσι, δε νοιάζεται κανείς». «Στέλνε φαξ στο φίλο σου τον Τσάδαρη και στον Λέα και σου απαντάνε από το τηλέφωνο. Κανείς δεν σας καταλαβαίνει». Αν τον ρωτήσετε τον «αφεντικόφιλο» θα σας πεί: «μάλλιασε η γλώσσα μου». Πάντως, μειώσαμε κείμενα χάρη στο Θάνο, αλλά και στο Νίκο Μήτσουρα και στον Τάσο Αρωνίτη και στην ομάδα του αείμνηστου Γιώργη Κακολύρη αναβαθμίσαμε τις φωτό και ποιοτικά, ενώ τα ατελιέ πήραν φωτιά, με την ακούραστη Ζωή να ανέχεται εμένα και αργότερα τον εξαιρετικό ΘΚΕ. Ευτυχώς επί του προκειμένου και σε σχέση με επίδοξους ανταγωνιστές, δεν έλειψαν οι αγωνιστικές γνωριμίες και τα τελευταία χρόνια οι συνεντεύξεις ανθρώπων του χώρου. Πάντως τα κείμενα του Καββαθά, του Σταθάκη, του Κόλια, του Πιρπιρή, του Τσογκανή κ.α, δεν «τα αγγίξαμε» ποτέ σε ποιότητα, στοιχείο άμεσα συνδεδεμένο με το ενδιαφέρον που δεν δημιουργούσαμε και δεν ξεπερνούσε το <μεταξύ μας>. Δυστυχώς για το χώρο, οι ανταγωνιστές μας ακολούθησαν και μάλιστα δεν απέφυγαν την εμπάθεια με έντονα τα όποια προσωπικά στοιχεία. Αν στο WRC «έγραψε» με μαεστρία η Πόπη Π. και στη F1 με γνώση και λυρισμό ο Φαμπ, ο Γούσιας και ο Τσακίρογλου χωρίς να υποτιμούμε τη δουλειά του Πάνου Διαμάντη και του Γιάννη Μάριου Παδόπουλου του Πήγασου, στους Ελληνικούς αγώνες και έχοντας χίλιες δικαιολογίες μείναμε μεταξετασταίοι, σκοτώνοντας μάλιστα όποιον νέο και ενθουσιώδη ήθελε να δώσει το δικό του στίγμα. Μεγάλη πληγή η περιγραφή των Ελληνικών αγώνων, αφού εμείς πάντα και για πάντα ξέρουμε τα πάντα καλύτερα από οποιονδήποτε. Τόσος εγωισμός και εσωστρέφεια μάλιστα που καλά κρυμμένοι πίσω από έρευνες και διαθέσιμες σελίδες, μειώσαμε δραματικά το περιεχόμενο με αντικείμενο το πιο σημαντικό κομμάτι της ίδιας της ζωής μας.
Τα τελευταία χρόνια προέκυψε το ιντερνέτ και χάρη σε δύο τρελλοκομεία με ήθος όπως είναι οι Γιώργης Καρούζος και Τρύφων Σωτηρόπουλος και με την προτροπή του ΚΚ στήσαμε το rally.gr με βασικό «όπλο» τον καλό φίλο κ. Μαθιό Μανσόλα. Δυστυχώς και εκεί η ενημέρωση έμεινε στάσιμη με βασικό λόγο ότι ποτέ εμείς οι <περιοδικοί> δεν θα καταλάβουμε τη διαφορά και βέβαια και δυστυχώς ότι τα έσοδα είναι μηδενικά ενώ τα έξοδα αυξάνονται περισσότερο και από αυτή την βενζίνη.
Την ίδια ώρα, οι ανταγωνιστές μας παρακολουθούν ευγενικά, οι εφημερίδες καργα διακριτικά δίνοντας βάρος στο προϊόν που έχει και διαφήμιση και στο ιντερνετ γίνεται δουλειά μόνο σε εξαιρετικά bloggs. Δυστυχώς είναι αδύνατη η διείσδυση των Ελληνικών αγώνων στην τηλεόραση, σε μεγάλα κανάλια και σε προγράμματα με υψηλή θεαματικότητα, ενώ είναι <φτυσμένοι> ακόμα και από ειδικούς γέννημα-θρέμμα του χώρου, με αξιόλογες μάλιστα γνώσεις, αλλά και ήθος.
Το βαρύ φορτίο λοιπόν της τηλεοπτικής μετάδοσης έχει αναλάβει αποκλειστικά και χωρίς να το έχει ζητήσει έτσι, ο Στράτης Φωτενέλλης με την πείρα να τον διδάσκει, δυστυχώς για όλους και για τον ίδιο βέβαια, ότι δεν πουλάει το θέαμα και ο συναγωνισμός, αλλά το «ξεκατίνιασμα». Η προσπάθειά του, σαφώς ξεπερνάει τη λογική και μην κάνετε ποτέ τον κόπο να υπολογίστε χρέωση-πίστωση. «Μέσα και με τα μπούνια» και μάλιστα με κόπο και προσπάθεια που αν τα συνυπολογίσεις και φορτώσεις υπολογιστή ώστε να βγάλει αποτέλεσμα, θα διαβάσεις: «Στράτο, συλλαμβάνεσαι»!
Εννοείται πως διαφωνούμε με αυτό το «κίτρινο» περιεχόμενο, από τη στιγμή που δε γίνεται «αντίλογος» και με εκπομπή που προβάλλει και δεν «σκοτώνει» και το ξέρει.
Εννοείται πως δεν μασάμε για την όποια κριτική που προκύπτει μάλιστα από την εξαιρετική και τα ΜΕΓΙΣΤΑ ΕΝΤΙΜΗ δουλειά που κάνει ο Σ.Φ. και οι συνεργάτες του, αλλά μας βρίσκει αδιάφορους και εν τέλει μας πονάει και μας στεναχωρεί ένα άσχημα στημένο σκηνικό που στήνεται όχι για να προβάλλει, αλλά να εκθέσει τον χώρο που υποτίθεται πως υπηρετούμε. Ήμουν στα βουνά. Εγινε σφαγή. Πέρασα από Αγ Ιωάννη, αν έτρεχα με ΕVΟ θα ήμουν δύο λεπτά πίσω από τον Τάκη, τον «Τάκαρο» του Γιώργη, όταν οδηγεί), 1.30 και βάλε πίσω από τον Δημήτρη (φάουλ, πέναλτι και πάλι πέναλτι το σχόλιό μας στο ΕΛΠΑ ότι ο Βωβός είναι Πρωταθλητής, χωρίς ο Δημήτρης Μίχος να έχει ολοκληρώσει την προσπάθειά του!) και ένα λεπτό και βάλε πίσω από τα πίτσι με τα 2WD. Εννοείται πως υποκλίνομαι στον Κύριο Ευθυμίου και στο φίλο Ξενοφώντα που γνωρίζω ελάχιστα, αλλά εκτιμώ τα μέγιστα, για την ποιότητά τους όλη ημέρα!
Καταπληκτικός αγώνας που δηλητηριάστηκε από τα κόψε-ράψε την παραμονή (δική μου ευθύνη, ναι!) και βέβαια, από το σωληνάκι που κατέληγε σε λάθος σημείο στην «Κλειώ-πατέντα» του Βαγγέλη Ζάχου, του ιπτάμενου άλλοτε Γίνε, στον καλύτερο αγώνα της καριέρας του. Από την άλλη, αηδίασα με την πλάγια, την από σπόντα επίθεση στον Κωνσταντίνο Χαλιβελάκη και από άλλα που δεν γράφονται, αλλά από εκεί και πέρα, επιμένω: θέλω, πρέπει να απολαύσω στην ΤV και μάλιστα στη συγκεκριμένη εκπομπή, περάσματα στον κόφτη, συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών, άπαιχτα in car από τα χασίματα στον Αγιο, από τα σικέιν στην Πάνακτο και βέβαια από το κατέβασμα χωρίς αύριο στην Ψάθα.
Μετά θα μπορούσε να ακολουθήσει το όποιο πρόγραμμα σχετικά με το που πάνε και πώς διοικούνται οι αγώνες οπότε όλοι ψάχνουμε τους ρόλους μας σε ένα σκηνικό πρόσφατα στημένο και εν τέλει στο τέλος την επομένη ή μετά από δύο εβδομάδες και κουβέντα με τους αρμόδιους τεχνικούς διαπιστευμένους η μη, όπως και με τους όποιους πρωταγωνιστές ώστε απλά να διορθωθούν τα κακώς κείμενα και τα όποια λάθη, για ένα καλύτερο αύριο. Έτσι απλά. Ήρεμα, χαλαρά πολιτισμένα, όπως ταιριάζει με το ήθος ενός ανθρώπου που έχει δώσει περισσότερα από ότι ίσως έχει καταφέρει να ωφεληθεί, όπως είναι ο κος Στράτης Φωτεινέλλης.
Μέχρι τότε, διαβάζω Γιώργο Λιβέρη και θυμάμαι τον αγώνα ίσως της ζωής μου με τον αδελφό μου Τίμο Τζάννες δίπλα μου στο εργοστασιακό 240 RS.
Πάρτε μια ιδέα. Έτσι μία λεζάντα εποχής, τότε το 1983, γραμμένη από τον κ. Γιώργο, έναν αληθινό δημοσιογράφο που έκανε κριτική ουσίας με τρόπο που δεν διώχνει, αλλά προκαλεί για ένα καλύτερο αύριο:
Οι δύο οδηγοί της Νισάν, ο παλαιός και ο νέος. Ο ανέμελος και ο σκεπτικός. Ο νικητής και ο προβληματισμένος. Αριστερά, ο Στρατισινο οδήγησε σαν τον Σάλονεν (ΣΧ: πέρασα και δεν ακούμπησα) και δεξιά, ο Γιώργος Μοσχούς που πέρασε ένα καλοκαίρι με αβέβαιο τέλος.
Στο ολοσέλιδο παλιάς εφημερίδας αφιέρωμα, σε ένα Ράλλυ Παν. Πρωτ., δεν έλειπαν άλλες δύο φωτό με αυτοκίνητα. Στη μία ο Αλέξανδρος ο ΑλΜαν μας με την κα Τώνια στο R5T και τότε, είπα το σπάνιο μετά το γάμο του θείου μας του Δημήτρη Μιχελακάκη: «δεν κάθομαι μαζί της στο ίδιο τραπέζι, λόγω Σκορπιού», ενώ μετά από λιγότερο από 10 χρόνια, παντρευτήκαμε και αθάνατοι Ελληνικοί αγώνες. Δεν έλειπαν και δύο φωτό-πορτρέτα, ένα του βασιλιά και ένα του Χρήστου Πλατή. Τότε, πριν σχεδόν 30 χρόνια και απλά:
κ. Γιώργο, κε Λιβέρη, τα σέβη μας._Στρατισίνο    Πηγή : rally.gr